Bushcraft Nederland

Het is half zes 's morgens, en mijn lief rijdt het erf af. De dag ligt open... genoeg te kiezen... ik kan de plantjes die ik van de buurvrouw heb gekregen gaan planten, jam maken, wieden, etc. etc. Dan, om zeven uur, komt mijn lief opeens terug, ik had hem nog in geen uren verwacht...

Waarom is hij er nu alweer? Achterin zijn auto ligt een dood ree, nog warm, aangereden en gevonden door iemand die dacht dat hij er wel belang bij zou kunnen hebben. Tja, zoiets sla je niet af (want hoeveel mensen denken er bij een dood ree langs de weg er meteen aan om dat voor je mee te nemen), dus even later hangt het dier leeg te bloeden. En dan moet mijn lief er weer vandoor en blijf ik alleen achter, met ree.

Ik weet hoe ik de huid eraf moet halen, en dat gaat prima. Ik praat tegen het ree en wens hem een goede reis. Mooie huid, geen teken, in de vriezer ermee. Toch vraagt een en ander niet alleen fysieke maar ook mentale kracht. Ik bel mijn moeder en vertel haar mijn belevenissen. Ze luistert en zegt dat ik misschien wel toe ben aan een kop koffie, ook al is het nog maar net negen uur.
Goed plan, lekker, zo'n bakkie. Maar nu? Ik voel me moe. Ik weet hoe ik het dier moet ontweiden, hoe ik de poten eraf kan halen om later gereedschappen van de botten te kunnen maken, maar het vooruitzicht dat allemaal zonder hulp te moeten doen verlamt me, ik zie er als een berg tegenop. Ik zeg tegen mezelf dat ik mezelf mag feliciteren met wat ik wel al gedaan heb, en ook dat het heel gewoon is om je zo te voelen, maar tegelijkertijd frustreert het me dat ik niet méér doe. Worstelingen. En ja, ik weet dat het makkelijker zou gaan als ik het maar vaker zou doen, maar ja...

---
Dat zijn de dingen waar ik dan zo tegenaan loop als ik in mijn eentje bezig ben mijn vaardigheden te oefenen. Het is zoveel makkelijker als je het met iemand samen kan doen. Al was het maar dat die even een ander mes of een schaal kan ophalen, of een tip kan geven waar je nu het handigst verder kunt gaan. En natuurlijk geldt dat niet alleen voor het slachten van een ree, maar evengoed voor oefenen met de vuurboog, en allerlei andere vaardigheden. Herkenbaar?

Yep, herkenbaar. Als ik zo'n moment heb (vooral bij bouw dingetjes) kan ik minuten tot een uur toe zitten denken, staren, en twijfelen. Heb daar een hekel aan, en 8/10x besluit ik toch gewoon verder te gaan zoals gepland, wat dan meestal ook goed uitpakt. Een enkele keer verander ik van strategie, wat ook wel goed gaat, maar de hekel zit hem aan de twijfel en het tijdsverlies

Ja, twijfelen twijfelen twijfelen. Die twijfel maakt dat je hersenen op volle toeren draaien. Maar dat kost wel veel energie. Moe. Je loopt de diverse scenario's door en komt dan toch tot een besluit. Als iets dan toch gelukt is heb je er veel voldoening van. Zo werkt het bij mij althans.

Hey,

Hier ook herkenbaar. Ik heb 2 strategieën. De ene als de jouwe, weggaan voor een kop koffie en daarna verder. De tweede is domweg ergens beginnen, de grootste mislukkelingen zijn de projecten waar je niet aan begint. Twijfelen doe ik niet, ben gewoon lang aan het nadenken .

De faal pogingen, scheld serenades en in elkaar getrapte projecten zijn er ook genoeg, maar die vertellen we lekker niet

Tim

Inderdaad heel herkenbaar Anneke. Als ik hier een ree had hangen........... Geen idee waar en hoe te beginnen. Behalve vis nooit iets geslacht. Voor overige projecten, hoe meer te verliezen, hie groter de twijfel, hoe meer energie het kost.

Ik heb precies het tegenover gestelde.

In m'n eentje ga ik vol enthousiasme aan de slag.
Het bezig zijn vind ik belangrijker dan het uiteindelijke doel.
Fouten maken is een leerproces en ik geniet van de nieuwe lessen.

Maar zodra er iemand bij me is wil ik geen fouten maken en ga ik erg twijfelen over elke stap.
Ik ben ook erg eigenwijs en slecht in het opvolgen van goede raad, haha


Ik "vind" ook wel eens een konijntje die ik dan panklaar maak.
De eerste keer was ik een dik uur bezig. Nu lukt het me in 10 minuten.
Een ree zou ik waarschijnlijk hetzelfde aanpakken als een heel groot konijntje.

Als het me niet in 1 keer lukt koop ik een doos frikandellen.

Heel herkenbaar Anneke.
gr
Cees