De kust en het duinengebied van Nederland, vind ik onbeschrijfelijk mooi.
Het is geen ideaal "bushcraft gebied", omdat de dingen, die bushcraft leuk maken, verboden zijn. Toch wilde ik alles wat ik nodig had zelf meenemen en geen gebruik maken van voorzieningen. Dat is niet helemaal gelukt, want in Noordwijk heb ik 's-ochtends 2 kopjes koffie gedronken in een café, waarna ik uitgebreid van het toilet gebruik heb gemaakt. In Noordwijk heb ik later ook nog 2 liter water in een supermarkt gekocht.
Ik heb deze tocht minimaal voorbereid, zodat de kans op verrassingen en improvisatie het grootst zou zijn. In het uiterste geval zou ik met 2 overnachtingen te maken krijgen. En mijn rugzak kwam uit op ongeveer 20 kg.
De wandelstokken dacht ik nodig te hebben voor mijn tarpje.
Het dunne matje was niet voor isolatie bedacht, maar als bescherming voor mijn bivakzak.
20 kg. was, achteraf bezien, duidelijk teveel. Dit kwam ook door wat luxe artikelen, zoals: opblaasbaar luchtmatras, dons jas, thermosfles, verrekijker.
Thuis had ik nog romantische ideeën over zelf lekker gaan koken.
Daarom was ook mee: Bahco Laplander setje, wood stove+2 liter Billycan, en een Trangia-brander met brandstof, en voedsel voor 2 volle dagen. Ook had ik 3 liter water bij me en een halve liter hete thee.
Uiteindelijk ben ik nog geen 27 uur onderweg geweest van treinstation tot treinstation.
Door de duinen lopend, merkte ik al vrij snel dat het gebied te kwetsbaar is om hout te gaan sprokkelen en vuur te gaan maken. Daardoor besefte ik ook dat er actief op vuurtjesstokers gejaagd wordt en dat boetes niet mals zullen zijn. De duinen zijn te belangrijk voor Nederland om het door een stelletje halve garen te laten verwoesten.
De wind stond strak, en hard, uit het westen, waardoor op het strand koken ook uitgesloten was. De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig, veel regen en stormachtige winden aan de kust. De avond voor vertrek probeerde een heftige stortbui de moed nog in mijn schoenen te laten zinken.
Maar het weer was prima.
De zwaarste buien heb ik vóór en achter me aan land zien trekken.
De snelheid, de kracht en bijbehorende kleuren zijn fascinerend.
Mijn eerste overnachting ging niet als gepland.
Een aankomende bui had me de duinen ingedreven.
En omdat ik ook wel wat rust kon gebruiken besloot ik een beschut plekje te vinden en in mijn bivakzak (model Fecsa, 1 boog) te kruipen. Dat was geen probleem, het probleem was, dat het nog niet eens 19 uur was en dat ik me tevreden had gesteld met een dagrantsoen noten en gedroogde vruchten en dus verder niets te doen had. Daar lag ik dan, warm en voldaan.
Dan maar proberen te slapen en 's-nachts, om een uur of 2, verder trekken, dacht ik.
Maar de slaap kon ik, door de heftige wind en alle geluiden die daarbij horen, niet snel vatten.
Toen ik op een bepaald moment wakker werd zag ik een heldere sterrenhemel met een maan die als een schijnwerper mijn omgeving verlichtte. Erg mooi! Maar opstaan, daar had ik niet veel zin in. Buiten was het lawaaiig winderig en koud, binnen was het warm en vredig.
Uiteindelijk ben ik pas om 4 uur opgestaan en verder getrokken. Meer dan 9 uur in mijn zak liggen meuren. Ik heb geen foto van mijn slaapplaats gemaakt, omdat ik aan het begin haast had i.v.m. regen, en toen ik weg ging geen flits wilde gebruiken in het donker. Het bewijs van een foto zou mijn verweer, bij het gezag, niet geloofwaardiger maken en aandacht trekken door te flitsen leek mij onhandig.
Op het strand was het prachtig met het licht van de maan.
De wind bleef dreigend en samen met de golven veroorzaakte het een hels kabaal.
De gedachte kwam op dat er maar 1 vloedgolfje nodig is om mij van het strand te plukken en nooit meer iets van mij te vernemen.
In de badplaatsen is al volop activiteit voor het aanstaande toeristenseizoen.
Op veel plaatsen wordt er aan de opbouw van strandtenten gewerkt.
Bij thuiskomst merkte ik dat ik helemaal geen foto's in de duinen heb gemaakt. Terwijl ik het duinengebied juist zo mooi vind. Dat heb ik niet bewust gedaan, maar ik weet dat ik met mijn lullige cameraatje de schoonheid van de duinen niet mooi uit laat komen. En voordat ik met foto's afbraak doe, wil ik liever een brandend verlangen houden om die prachtige omgeving te ervaren.
In de duinen ten noorden van Noordwijk ben ik nog even, een beetje, verdwaald, en moest ik een enorme omweg nemen vanwege een golfbaan.
Toen bordjes met Zandvoort opdoken was ik best blij.
Mijn voeten begonnen signalen af te geven, en door het mulle zand lopen bleek blaargevoelig te zijn voor mijn tenen.
Het laatste stukje had ik de wind in mijn rug.
Als ik die wind vol in mijn gezicht had gehad, dan had ik zeker een nachtje langer over deze wandeltocht gedaan.
Deze reis heeft mijn liefde voor de kust vergroot.
Bovendien is aan het licht gekomen dat ik wat vaardigheden moet ontwikkelen: tarp opzetten bij wind en koken bij wind.
Snel nog maar eens gaan oefenen.
( trianga met edelrid brander werkt ook goed )
