Echte survival situatie??
Re: Echte survival situatie??
Ik heb wel eens een nacht vastgezeten op een richel van een 300m hoge wand. Ben wel eens gered met helikopter omdat mn klimmaat flauwgevallen was door hittestuwing/dehydratie. En wel eens een kerel, met een ik denk epileptische aanval, uit het water gevist toen ik aan het surfen was in Frankrijk.
Re: Echte survival situatie??
Het was 1997 op de weg Srinagar - Leh in de Indiase Himalaya op de Taglang La (de een na hoogste geasfalteerde pas op aarde, boven de 5500 meter)
Het probleem onstond op de weg er naar toe al, de hoogte, te snel omhoog waarbij ik geen last had maar mijn beste vriend uiteindelijk bijna zijn leven liet..
Ik schrijf dit met gemengde gevoelens omdat het nog steeds een hekel onderwerp voor hem is..
We waren daar op de fiets en na deze pas zou er een stuk van 90 kilometer zijn waar er geen water te krijgen is dus besloten we op aanraden van een zwitser die net de pas overkwam van de andere kant om de nacht net er voor door te brengen.
kamperen op 5200 meter.. (Zo'n sterrenhemel is niet te beschrijven, maar dat terzijde) dit is de grootse inschattingsfout die ik en hij ooit gemaakt hebben.. ik was alleen een beetje licht in mijn hoofd en had niet echt door hoe hij er aan toe was, dat bleek pas de volgende ochtend toen we de pas bijna op waren, en hij bloed aan het hoesten was en zijn fiets en al in het ravijn wilde gooien en allerlei wartaal uitsloeg en ik wist op dat moment dat het goed fout zat.. Hoogte ziekte fase drie.. we zaten ineens in een heuze overlevingssituatie, hij moest zo snel mogelijk naar beneden! gelukkig voor ons was er op dat moment een bus met touristen op de top, die helaas voor hun, iets minder lang plaatjes konden schieten en ik de chauffeur niet eens echt duidelijk hoefde te maken dat we als de wiedeweerga naar beneden moesten! de mensen in de bus waren heel begripvol en vingen ons met open armen op, fietsen op het dak en omlaag.. dit heeft zijn leven gered! als snel knapte hij weer op en deze ervaring is nog steeds een trauma voor ons beiden, ik had beter op mem moeten letten denk ik dan, maar aan de andere kant, was ook ik het die er voor zorgde dat we als de bliksem naar beneden gingen en hij het toch gered heeft.. alsof zijn leven even helemaal in mijn handen lag.. het voelt nog steeds raar en hij wil er nog steeds niet over praten.. wel zijn we nog steeds goede vrienden gebleven, maar of we ooit nog samen de hoogte in gaan? ik denk het niet..
Het probleem onstond op de weg er naar toe al, de hoogte, te snel omhoog waarbij ik geen last had maar mijn beste vriend uiteindelijk bijna zijn leven liet..
Ik schrijf dit met gemengde gevoelens omdat het nog steeds een hekel onderwerp voor hem is..
We waren daar op de fiets en na deze pas zou er een stuk van 90 kilometer zijn waar er geen water te krijgen is dus besloten we op aanraden van een zwitser die net de pas overkwam van de andere kant om de nacht net er voor door te brengen.
kamperen op 5200 meter.. (Zo'n sterrenhemel is niet te beschrijven, maar dat terzijde) dit is de grootse inschattingsfout die ik en hij ooit gemaakt hebben.. ik was alleen een beetje licht in mijn hoofd en had niet echt door hoe hij er aan toe was, dat bleek pas de volgende ochtend toen we de pas bijna op waren, en hij bloed aan het hoesten was en zijn fiets en al in het ravijn wilde gooien en allerlei wartaal uitsloeg en ik wist op dat moment dat het goed fout zat.. Hoogte ziekte fase drie.. we zaten ineens in een heuze overlevingssituatie, hij moest zo snel mogelijk naar beneden! gelukkig voor ons was er op dat moment een bus met touristen op de top, die helaas voor hun, iets minder lang plaatjes konden schieten en ik de chauffeur niet eens echt duidelijk hoefde te maken dat we als de wiedeweerga naar beneden moesten! de mensen in de bus waren heel begripvol en vingen ons met open armen op, fietsen op het dak en omlaag.. dit heeft zijn leven gered! als snel knapte hij weer op en deze ervaring is nog steeds een trauma voor ons beiden, ik had beter op mem moeten letten denk ik dan, maar aan de andere kant, was ook ik het die er voor zorgde dat we als de bliksem naar beneden gingen en hij het toch gered heeft.. alsof zijn leven even helemaal in mijn handen lag.. het voelt nog steeds raar en hij wil er nog steeds niet over praten.. wel zijn we nog steeds goede vrienden gebleven, maar of we ooit nog samen de hoogte in gaan? ik denk het niet..
:))