De Psychologie van Overleven
Geplaatst: 07 jun 2013, 22:30
Inleiding
Eerst wat achtergrond informatie voor we beginnen...
Ik ben geboren als arm jochie in Kentucky. M'n pa was een soldaat, m'n ma een serveerster en we hadden geen reet.
We leefden zoals veel soldaten families in de 1960er jaren, met name de jonge stellen zoals mijn ouders: heel, heel arm. We hadden letterlijk toilethuisjes en waterputten. Maar hey, het was niet slecht. En veel families tijdens de '60er jaren, toen de vrije-liefde en oorlogstijd mentaliteit de meningen sterk verdeelden, gingen mijn ouders uit elkaar toen ik jong was. Veel van mijn jeugd spendeerde ik overal in het zuidoosten, bij veel verschillende vrienden en verwanten, wie dan ook even kon opvangen.
Dit betekende veel armoede en ontbering voor mijn familie, en veel tijd voor mij om daaraan proberen te ontsnappen en de wereld te verkennen, weg van alle problemen thuis, of het nu in de bossen was of in onveilige stadsgebieden, laat staan een kind.
Veel van de tijd was ik met m'n moeder, heen en weer tussen verwanten, vriendjes, buren, oppassen, andere vrienden of collega's. M'n moeder en vader zijn beide liefdevolle mensen maar hebben zelf een moeilijke jeugd gehad en dus, als piepjonge ouders, waren er een hoop dingen die ze beter hadden kunnen doen.
Vaak werd de stroom, het gas of het water afgesloten, of werden we gewoon het huis uitgezet. We hebben zelfs een winter in een huis in aanbouw geleefd, waar niets werkte, geen deuren en ramen, emmers om regen op te vangen in de slaapkamer, welke maar één bed had waar we allemaal in sliepen onder één reisdeken, in al onze kleding dat we vervolgens weer naar school droegen de volgende dag en de hele week.
Ik spendeerde veel dagen om voedsel bijeen te schrapen voor mijn broers en zussen, gezien ik de oudste was en de ouder(s) vaak nergens te bekennen waren. Soms hadden we gas en water -man, als we alleen bloem hadden zou ik plat brood maken- en soms, ging ik er op uit om wat te stelen van de locale winkel. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ik wel niet gesnapt en de winkel uit getrapt ben, haha! Maar als ze ontdekten wat en waarom ik stal, lieten ze me gewoonlijk gaan.
Nu zou ik het kunnen hebben over verkeerde vrienden, etc, maar dat is een anders verhaal. Het gaat erom dat ik in die periode veel bijna dood ervaringen ondervond, van auto ongelukken tot schietpartijen, neersteken en nog veel meer. Toen ontwikkelde ik een mentaliteit wat betreft het leven dat hier op neer komt: Nooit Opgeven!
Maar wat me echt op het pad zette tot het ontwikkelen van een diepe interesse -en uiteindelijk, bekwaamheid- in overleven, was de winter toen mijn moeder verdween.
Ik was 14; het einde van de de herfst naderde in Virginia. Ik ben begonnen met werken toen ik acht jaar oud was, werken in de tuinen van mensen uit de buurt, dan krantenjongen, afwasser, supermarktinpakker, voordat een goede baan kwam. Een vriend werkte voor zijn stiefvader, met hoge druk reinigers spoten ze vrachtwagens schoon. Ze kregen een contract om verf van een gebouw te verwijderen op zeer korte termijn; het geld was goed dus ik vertrok die dag nog.
Nu zat ik niet op school, en ik was vaak dagen achterelkaar weg. Ik vertelde m'n ma dat ik bij vrienden zou blijven en dat vond ze goed gezien ze dan een mond minder te voeren had. Het was dus niets bijzonders als ik voor een paar dagen niet thuis was, maar deze baan duurde twee weken, en heel toevallig werd ze net uit huis gezet en had verder geen opties meer in Virginia. Ze kreeg een uitnodiging van een vriend om naar Texas te verhuizen, en die accepteerde ze en vertrok met mijn kleine broer en twee zussen, en zonder mij.
Omdat we nooit telefoon hadden, was er voor haar geen mogelijkheid om mij te bereiken. Toen ik uiteindelijk thuis kwam, blij dat ik goed geld verdiend had, was het midden in de nacht. Het was niet ongebruikelijk dat de deuren op slot zaten dus brak ik in. Ik probeerde het licht aan te zetten maar er was geen stroom; ook dat was niets vreemds, maar toen ik riep en ik die holle echo van een leeg huis kreeg wist ik dat er iets mis was.
Ik sliep op de koude vloer, en toen het licht werd zag ik dat het huis was leeggehaald en er lag een brief voor me in de keuken. Iets als: "Lieve Myke, ik moest naar Texas. Sorry. Liefs, mam." En daarmee stond ik op straat. De winter stond om de hoek en ik had nergens om heen te gaan, maar ik had tenminste geld in m'n zakken.
Na een paar weken was de goede wil van mijn vriends ouders opgebruikt, en er waren geen slaapplaatsen meer beschikbaar, ik ging dus de straat op, op zoek naar voedsel, water, beschutting en warmte.
Het was tijdens deze winter, toen ik niets meer had, dat ik een leerling en gelover in overleven werd. Niet dat ik dat toen wist; ik was veel te druk met proberen te overleven en boos te zijn op mijn omstandigheden, tussen de periodes van droevigheid in. Ik vond het niet leuk, maar ik kon begrijpen dat mijn vriend machteloos stond. Ik leerde dat ik alleen op mijzelf kon vertrouwen. Over het geheel denk ik dat ik het goed deed; ik overleefde.
Ik sliep in vuil-containers en gangen, brak in auto's, huizen, en bedrijven -alles dat ik kon vinden. Ik vond voedsel in vuilnisbakken achter supermarkten, at heel veel ketchup en mosterd van fast food ketens, dronk water uit de fonteinen in het winkelcentrum, waste me in openbare toiletten, vond warmte in de vorm van zelfgemaakt vuur en de oude favoriet: de rest-warmte die koel-eenheden achter de supermarkten uitscheidde. Ik moest ratten ratten blijven slaan die aan m'n hoofd probeerde te knabbelen, maar de noodzaak van warmte maakte dat maar een klein probleem.
De lente kwam en ik vond een baan bij een supermarkt, spaarde wat geld, en liep toen mijn moeders knipperlichtrealtie Earl (R.I.P.) tegen het lijf, en die nam me in huis.
Vandaar is het een verhaal als veel andere -het leger in en volwassen worden.
[align=center]
[/align]
Wat ik wil zeggen is dat veel mensen in de [abbr="Special Forces"]Speciale Eenheden[/abbr] gewoon normale lui zijn met een beetje extra vo
[align=right]* volgens het boek Hawke's Green Beret Survival Manual (vertaling)[/align]
Eerst wat achtergrond informatie voor we beginnen...
Ik ben geboren als arm jochie in Kentucky. M'n pa was een soldaat, m'n ma een serveerster en we hadden geen reet.
We leefden zoals veel soldaten families in de 1960er jaren, met name de jonge stellen zoals mijn ouders: heel, heel arm. We hadden letterlijk toilethuisjes en waterputten. Maar hey, het was niet slecht. En veel families tijdens de '60er jaren, toen de vrije-liefde en oorlogstijd mentaliteit de meningen sterk verdeelden, gingen mijn ouders uit elkaar toen ik jong was. Veel van mijn jeugd spendeerde ik overal in het zuidoosten, bij veel verschillende vrienden en verwanten, wie dan ook even kon opvangen.
Dit betekende veel armoede en ontbering voor mijn familie, en veel tijd voor mij om daaraan proberen te ontsnappen en de wereld te verkennen, weg van alle problemen thuis, of het nu in de bossen was of in onveilige stadsgebieden, laat staan een kind.
Veel van de tijd was ik met m'n moeder, heen en weer tussen verwanten, vriendjes, buren, oppassen, andere vrienden of collega's. M'n moeder en vader zijn beide liefdevolle mensen maar hebben zelf een moeilijke jeugd gehad en dus, als piepjonge ouders, waren er een hoop dingen die ze beter hadden kunnen doen.
Vaak werd de stroom, het gas of het water afgesloten, of werden we gewoon het huis uitgezet. We hebben zelfs een winter in een huis in aanbouw geleefd, waar niets werkte, geen deuren en ramen, emmers om regen op te vangen in de slaapkamer, welke maar één bed had waar we allemaal in sliepen onder één reisdeken, in al onze kleding dat we vervolgens weer naar school droegen de volgende dag en de hele week.
Ik spendeerde veel dagen om voedsel bijeen te schrapen voor mijn broers en zussen, gezien ik de oudste was en de ouder(s) vaak nergens te bekennen waren. Soms hadden we gas en water -man, als we alleen bloem hadden zou ik plat brood maken- en soms, ging ik er op uit om wat te stelen van de locale winkel. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ik wel niet gesnapt en de winkel uit getrapt ben, haha! Maar als ze ontdekten wat en waarom ik stal, lieten ze me gewoonlijk gaan.
Nu zou ik het kunnen hebben over verkeerde vrienden, etc, maar dat is een anders verhaal. Het gaat erom dat ik in die periode veel bijna dood ervaringen ondervond, van auto ongelukken tot schietpartijen, neersteken en nog veel meer. Toen ontwikkelde ik een mentaliteit wat betreft het leven dat hier op neer komt: Nooit Opgeven!
Maar wat me echt op het pad zette tot het ontwikkelen van een diepe interesse -en uiteindelijk, bekwaamheid- in overleven, was de winter toen mijn moeder verdween.
Ik was 14; het einde van de de herfst naderde in Virginia. Ik ben begonnen met werken toen ik acht jaar oud was, werken in de tuinen van mensen uit de buurt, dan krantenjongen, afwasser, supermarktinpakker, voordat een goede baan kwam. Een vriend werkte voor zijn stiefvader, met hoge druk reinigers spoten ze vrachtwagens schoon. Ze kregen een contract om verf van een gebouw te verwijderen op zeer korte termijn; het geld was goed dus ik vertrok die dag nog.
Nu zat ik niet op school, en ik was vaak dagen achterelkaar weg. Ik vertelde m'n ma dat ik bij vrienden zou blijven en dat vond ze goed gezien ze dan een mond minder te voeren had. Het was dus niets bijzonders als ik voor een paar dagen niet thuis was, maar deze baan duurde twee weken, en heel toevallig werd ze net uit huis gezet en had verder geen opties meer in Virginia. Ze kreeg een uitnodiging van een vriend om naar Texas te verhuizen, en die accepteerde ze en vertrok met mijn kleine broer en twee zussen, en zonder mij.
Omdat we nooit telefoon hadden, was er voor haar geen mogelijkheid om mij te bereiken. Toen ik uiteindelijk thuis kwam, blij dat ik goed geld verdiend had, was het midden in de nacht. Het was niet ongebruikelijk dat de deuren op slot zaten dus brak ik in. Ik probeerde het licht aan te zetten maar er was geen stroom; ook dat was niets vreemds, maar toen ik riep en ik die holle echo van een leeg huis kreeg wist ik dat er iets mis was.
Ik sliep op de koude vloer, en toen het licht werd zag ik dat het huis was leeggehaald en er lag een brief voor me in de keuken. Iets als: "Lieve Myke, ik moest naar Texas. Sorry. Liefs, mam." En daarmee stond ik op straat. De winter stond om de hoek en ik had nergens om heen te gaan, maar ik had tenminste geld in m'n zakken.
Na een paar weken was de goede wil van mijn vriends ouders opgebruikt, en er waren geen slaapplaatsen meer beschikbaar, ik ging dus de straat op, op zoek naar voedsel, water, beschutting en warmte.
Het was tijdens deze winter, toen ik niets meer had, dat ik een leerling en gelover in overleven werd. Niet dat ik dat toen wist; ik was veel te druk met proberen te overleven en boos te zijn op mijn omstandigheden, tussen de periodes van droevigheid in. Ik vond het niet leuk, maar ik kon begrijpen dat mijn vriend machteloos stond. Ik leerde dat ik alleen op mijzelf kon vertrouwen. Over het geheel denk ik dat ik het goed deed; ik overleefde.
Ik sliep in vuil-containers en gangen, brak in auto's, huizen, en bedrijven -alles dat ik kon vinden. Ik vond voedsel in vuilnisbakken achter supermarkten, at heel veel ketchup en mosterd van fast food ketens, dronk water uit de fonteinen in het winkelcentrum, waste me in openbare toiletten, vond warmte in de vorm van zelfgemaakt vuur en de oude favoriet: de rest-warmte die koel-eenheden achter de supermarkten uitscheidde. Ik moest ratten ratten blijven slaan die aan m'n hoofd probeerde te knabbelen, maar de noodzaak van warmte maakte dat maar een klein probleem.
De lente kwam en ik vond een baan bij een supermarkt, spaarde wat geld, en liep toen mijn moeders knipperlichtrealtie Earl (R.I.P.) tegen het lijf, en die nam me in huis.
Vandaar is het een verhaal als veel andere -het leger in en volwassen worden.
[align=center]
[/align]Wat ik wil zeggen is dat veel mensen in de [abbr="Special Forces"]Speciale Eenheden[/abbr] gewoon normale lui zijn met een beetje extra vo
[align=right]* volgens het boek Hawke's Green Beret Survival Manual (vertaling)[/align]
